Parisa Hadavibavili, Öğr. Gör.; Doktora Öğrencisi

Sakarya Üniversitesi, Ebelik Bölümü

https://orcid.org/0000-0002-0135-9651

Zekiye Turan, Doç. Dr.

Sakarya Üniversitesi, Hemşirelik Bölümü

https://orcid.org/0000-0002-2763-2820

Yusuf Turan, Öğr. Gör.

Sakarya Üniversitesi, Felsefe Bölümü

https://orcid.org/0000-0002-8169-3480

DOI: 10.5281/zenodo.11032111

Metaphysics of Midwifery in the Concept of Care: A Review Article

Purpose: This paper is a multidisciplinary review that combines the knowledge of midwifery and philosophy perspective to develop an original outlook on the metaphysics of midwifery.
Method: This is a review study. The research was conducted using keywords in the databases between 1995 and 2022. Considering the lack of records related to the exact phrases of “metaphysics of midwifery,” we attempted to categorize the metaphysics into three fundamental keywords, including “midwifery and ethics,” “midwifery and moral responsibility,” and “midwifery and spiritual care.”
Results: Among the retrieved full-text publications, fewer than ten articles discussed spiritual care and ethics in the midwifery field based on their titles and abstracts. Also, a doctoral thesis addressed the metaphysics of love as moral responsibility in nursing and midwifery. Based on our original opinion, the metaphysics of midwifery can be classified into three categories: spiritual and mental health support, moral responsibility, and ethical responsibilities.
Conclusion: We aimed to prove metaphysics exists in midwifery and integrate it into midwifery education programs to increase satisfaction of care in pregnant women. Furthermore, it is anticipated that the findings of this initial review will stimulate further qualitative and quantitative research on midwifery metaphysics, which has remained largely unknown throughout practice and education.

Hamit Balcı, Doktor Adayı

İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi,

Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı

https://orcid.org/0009-0000-8223-1600

DOI: 10.5281/zenodo.10411184

Kentsel Dönüşümden Kültürel ve Ahlaki Dönüşüme: Roman Kimliğini Sulukule’de Anlamak

Bu makalede kimlik ile değişim üzerinde durulmakta, öte yandan kimlik ile bireysel kişilik arasındaki tutarsızlıkların imkânları incelenmektedir. Her birey, kendi kimliğine istisna oluşturan karakteristik özellikler sergiler. Bu durum kimliğin bireyi bütün olarak temsil etmesinin önüne geçer. Dolayısıyla, kuşatıcı bir kimlik tespiti çoğu zaman mümkün olmamaktadır. Ayrıca özcü bir anlayışa sahip olan kimliklerin tayini ile iktidar/erk mefhumu arasında bir ilişki de bulunmaktadır. Kimliğin belirlenmesinde erklerin sahip olduğu belirleyici roller, kimliğin dinamik rolünü de hesaba katmamaktadır. Makalede kimliğin dinamik doğası, Romanlarla meskûn bir mahal olan İstanbul’un Sulu kule semti üzerinde değerlendirilmektedir.

Neva Tezcan Topuz, Doktora Öğrencisi

Sakarya Üniversitesi, Felsefe Anabilim Dalı

https://orcid.org/0009-0007-0776-7721

Muhammet Topuz, Yüksek Lisans Öğrencisi

Sakarya Üniversitesi, Felsefe Anabilim Dalı

https://orcid.org/0009-0000-7815-5334

DOI: 10.5281/zenodo.10429800

Descartes’ın Ahlâkı Epistemik ve Metafizik Temellendirmesi

Descartes’ın ahlâk anlayışını incelemek ve erdemle eylemin nasıl birleştiğini görmek, mutluluk ahlâkından ödev ahlâkına evrilen ahlâk felsefesi tarihinde zihinlerimizdeki gediği kapatması bakımından hayli mühimdir. Bu çalışmada, Descartes’ın felsefesinin Stoacı ve Aquinasçı kökenleri irdelenerek ödev ahlâkının temeli ile ilgili verdiği ipuçları ve kendisinin “Geçici Ahlâk” olarak isimlendirdiği maksimler dizgesinin dayanakları ortaya konmaya çalışılmıştır. Nihayetinde Descartes’ın geçici ahlâkının yerini bir kalıcı ahlâkın alıp almadığı, Ruhun İnfialleri’nde ortaya konan sistemin bir kalıcı ahlâk olup olmadığı gibi sorular tartışılmaya devam edeceklerdir.

İbrahim Safa Daşkaya, Doç. Dr.

Sakarya Üniversitesi, Felsefe Bölümü

https://orcid.org/0000-0002-4615-6145

DOI: 10.5281/zenodo.10429798

Sofist Retoriğin Görecilik Tartışmaları Bağlamında Felsefeye Katkısı: Dissoi Logoi Örneği

Bu makalenin konusu, uzmanlarının çoğu tarafından Sofistlere ait olduğu düşünülen (Dissoi Logoi) metninin, Sofistlere atfedilen göreciliği yansıtıp yansıtmadığını sorgulamaktır. Bu maksatla kitabın ilk dört bölümünde sözü edilen kavramlar (“iyi-kötü”, “güzel-çirkin”, “adil-adil olmayan”, “doğru-yanlış”) hakkında yazarın ileri sürdüğü karşıtlıkları inceleyeceğim. Metnin kendi retoriğini bu dört bölümde nasıl kuruduğuna değindikten sonra bu retoriğin göreciliğe izin verip vermediğini, yine Dissoi Logoi’den yapacağım alıntılar ışığında tartışacağım. Böylece metnin iddia edildiğinin aksine etik ve bilgi alanında göreciliği benimsemediğini göstermeyi hedefliyorum. Yukarıda anılan kavram çiftleri hakkında ileri sürülen karşıt savların nasıl anlaşılması gerektiği, geleneğin de uzun uzun tartıştığı bir sorundur. Bu soruna getireceğiniz alternatif bir çözüm hem genel Sofist imgenizi gözden geçirmenize yol açabilir hem de bu metne dair yeni yorumlara izin verebilir. Bu tarz yorumlar, Sofistlerin ussal düşünce ve siyaset konularını uygun şekilde ele almak için kapsamlı argümanlar üretilmesinde nasıl etkili olduklarını gösterebilir. Dolayısıyla bu düşünürlerin logosu kendi bilme/bilgi projelerinin merkezine koyan kuramcılar olduğunu söylemek abartılı bir iddia sayılmaz.

Murat Bayram, Dr. Öğr. Üyesi,

Bingöl Üniversitesi

https://orcid.org/0000-0002-4768-8282

DOI: 10.5281/zenodo.8083398

Hukuk ve Ahlak İlişkisi Üzerine Bir Değerlendirme

Toplumu düzenleyen yasaların yanı sıra ahlak da önemli bir yere sahip olmuştur. Hukuk ve ahlak alanının ilişkili kaynak ve amaçlara sahip olması, iki alanın etkileşim içinde olmasını kaçınılmaz kılmıştır. Hukuk ve ahlak, felsefe tarihi boyunca bazen ilişkilendirilmiş bazen de birbirinden keskin sınırlarla ayrılmıştır. Bu iki alanın açık bir şekilde birbirinden soyutlanmaya başladığı Ortaçağ sonrasında, hukuk ve ahlakın ayrı olduğu ve hukukun otoritesini ahlaktan değil egemen güçten aldığı ileri sürülmüştür. Hukukun otoritesinin egemen merkezli olmasıyla birlikte hukuka pozitif bakışlar çoğalmış ve doğal hukuk görüşleri reddedilmiştir. Pozitif hukukçular, doğal hukukun kabul ettiği ahlaki geçerliliği reddederek, hukuki geçerliliğin nihai olarak bir hukuk sisteminin normatif yapısının bir ürünü olduğu iddia ederler. Bu çerçevede çalışmamızda hukuk ve ahlakın temellerini irdeleyerek hukuk felsefesi tarihinde ele alınış biçimlerine değinilecektir.